Perfekcjonista wyznacza sobie wiele powinności, jak:,powinienem o to zadbać”, albo: powinienem tak mówić”. Za niepowodzenia lub błąd wini perfekcjonista tylko siebie. Porażka -jakakolwiek porażka – jest niedopuszczalna. Perfekcjonista dokłada coraz więcej starań, by mógł „zrobić to lepiej następnym razem”. Napędza to znowu kolejny cykl myślenia na zasadzie „wszystko albo nic” i ustanawia kolejne, niemożliwe do osiągnięcia cele, co powoduje w efekcie poczucie osaczenia. Starając się przeskoczyć zbyt wiele przeszkód naraz, perfekcjonista może całkowicie się wypalić. Może wycofać się albo całkowicie poniechać działań na pewien czas, ponieważ dręczy go obawa przed porażką. Przykład Barbary ewidentnie to potwierdza.
