Wszyscy mamy w myślach jakiś wizerunek własnej osoby, obraz samego siebie. Z badań naukowych wynika, że wykazujemy skłonność do zachowań zgodnych z wyobrażeniem, jakie mamy sami o sobie. Gdy wspominam czasy szkolne i studenckie, mogę stwierdzić, że byłem klasycznym przykładem tej reguły. Z racji licznych problemów rodzinnych, zwłaszcza z ojcem, i kłopotów z nauczycielami, którzy nie chcąc zaakceptować mojej leworęczności, uznali mnie za ucznia zasługującego jedynie na dwóje, mój obraz samego siebie był mamy. Mogłem o sobie powiedzieć niewiele dobrego. Dopiero po złożeniu całej osobistej ufności w Jezusie Chrystusie i uświadomieniu sobie, że Bóg akceptuje mnie, zacząłem trzeźwo oceniać własną wartość. Ludzie o zdrowym poczuciu własnej wartości potrafią zaakceptować samych siebie, wiedząc, że Bóg ma w nich upodobanie i ich akceptuje. Mówią oni sobie: „Jestem kochany, mam swoją wartość – jestem udaną i potrzebną częścią dzieła Stwórcy. Owszem, jestem również grzesznikiem, ale Bóg odkupił mnie. Przebaczył mi moje grzechy i teraz mogę stać się tym wszystkim, czym On chce, bym się stał.”
