Jeśli uznać akceptacją za podstawę dobrych stosunków z dziećmi, to docenianie stanowi ich kamień węgielny. Zaakceptowanie dziecka buduje jego poczucie wartości i bezpieczeństwa. Docenianie dodaje mu poczucia ważności, innymi słowy mówi ono sobie: „Hej, ja coś znaczę! Mama i tata cieszą się, gdy jestem z nimi – są ze mnie dumni!” Docenianie staje się czymś w rodzaju „wykrywacza dobra”, jak nazywa to zjawisko Mamie McCollough. Zamiast osiągać cele wychowawcze przez strofowanie, dyscyplinowanie i „ustawianie” dzieci, należy pójść w zupełnie innym kierunku. Przede wszystkim trzeba się zastanowić, kiedy i w jaki sposób można szczerze je pochwalić, obdarzyć komplementem i dodać otuchy.
